Amsterdam - Melbourne

De eerste teksten vanuit Down Under gaan voornamelijk over het verloop van de heenreis. Een relatief lang verhaal voor wat betreft de reistijd maar ik kan het kort houden met betrekking tot het verloop ervan. Geen bijzonderheden!

Ooit zag ik me zelf als een aanstormend romanschrijver. Na de publicatie van "Qua Patet Obelix" begrijp ik dat die kans nog niet helemaal verkeken is maar dat ik het waarschijnlijk als romanschrijver toch niet ga trekken. Deze teksten kunnen dan ook worden gezien als een poging om als auteur van reisverhalen voet aan de grond te krijgen, vandaar de link naar Baron Travel in een eerder bericht.

Met een kleine aanpassing in de personele bezetting en de in te zetten voertuigen vertrokken Mies en ik conform het in het draaiboek vermelde tijdstip vanaf het huisadres om Theo & Sonja op te halen om vervolgens via een,  in verband met de werkzaamheden aan de A20, aangepaste route naar Schiphol te rijden. Na rendez-vous gemaakt te hebben met de delegatie uit Alkmaar en de "verloren zoon uit Amsterdam" stonden we inderdaad niet al te lang in de rij voor het seal apparaat  Na het sealen van de bagage gingen we vol goede moed op de man af die de route naar de incheckbalies afschermde. De man verwees ons echter resoluut naar de opgestelde incheckmachines.

Na enig tikwerk op het scherm spuugde het apparaat een "kan je niet verder helpen" voucher uit die ons wel langs de man wist te leiden. Bij de incheckbalie wist een lieftallige dame van de KLM de computer te overtuigen dat er een relatie bestond tussen onze namen, de vluchtnummers en de benodigde visa. Zij was er ook verantwoordelijk voor dat we onze koffers zonder verdere bemoeienis van onze kant pas in Melbourne weer terug zouden zien ondanks dat we bij haar de instapkaarten voor de vluchten met Qantas niet konden krijgen.

Met de hele "afduwparty" werd na het vervullen van deze formaliteiten koers gezet naar een van de vele toko's die Schiphol rijk is waar we met een "gesponsorde" versnapering een gedeelte van de ons nog resterende tijd voor het vertrek konden overbruggen. Met dank aan de delegatie uit Alkmaar voor de sponsoring.

 Afterparty na geslaagde incheckprocedure!

   
Na een vlucht van nog geen uur stonden we op een nagenoeg verlaten luchthaven van Frankfurt en begon een kleine zoektocht naar hal E in terminal 2 alwaar de incheckbalie van Qantas zich moest bevinden. De lange rij voor de balie konden we na enige tijd verlaten om bij de balie waar je eigenlijk geacht wordt om informatie te vragen onze instapkaarten af te halen. Na een kleine communicatiestoornis met "Hessa von Qantas" konden we onze plekjes aan boord van de 747-400 gaan zoeken die ons in 11 uur en 20 minuten naar Singapore zou brengen. Na de nodige verzorging en het entertainment afgewisseld met af en toe een hazenslaapje werd het tijd om over te stappen in Singapore. Naast de pier met nummer C22 stond de Airbus 380 al te wachten die ons in een kleine 7 uur naar Melbourne zou brengen. 

In deze nieuwste aanwinst van de Qantas vloot dezelfde service maar het entertainmentsysteem was duidelijk van een nieuwe generatie en hoewel niet van vanzelfsprekend van een hoger niveau. Vroeg in de ochtend van de 27e september stonden we dan op de luchthaven van Melbourne.  Nog niet alle luchthavens zijn ingericht om "de bulk" die uit een A380 komt zetten vlekkeloos te verwerken. De procedure van het verzamelen van de bagage en het doorlopen van de douaneformaliteiten kostte ons minder tijd dan die Sonja Jr. nodig had na ons "we zijn geland-bericht" om zich door de ochtendspits te worstelen die nog eens werd versterkt door een extra toeloop van gestrande passagiers op de luchthaven.

Inmiddels hebben we de eerste avond bij onze gastgezin er op zitten en zijn de souvenirs omgeruild tegen lokaal bier. De extra koolhydraten van de lokale consumpties heb ik getracht weer kwijt te raken tijdens de de ochtendsport. Het schijnbaar rustige tempo waarin ik de afstand heb overbrugd is niet te wijten geweest aan de drank maar heeft alles te maken met het overbruggen van een hoogteverschil van 220 meter.

Na het ontspannen rondje en een verfrissende douche de laptop en alle moderne randapparatuur uitgestald, aangesloten en tijdens het opladen de computervaardigheden onderhouden met deze tekst als resultaat. Straks nog even de stad in en wellicht is daar weer wat materiaal te vinden om in het volgende verslag te verwerken waarmee mijn kansen op een eventuele functie als (parttime) auteur van reisverhalen ongetwijfeld zullen stijgen.

Groeten en kusjes voor hen die gekust willen worden,

Alex