Grampians

Na Mount Gambier achter ons te hebben gelaten zijn we richting de The Grampians gegaan. Een mooie route nu de velden "in bloei" staan. We kozen daarom bewust voor de route om de bergen heen. Via Hamilton naar Ararat en vervolgens naar de camping in Halles Gap. Een route door de bergen kan ook mooi zijn maar het spreekwoord "door de bomen het bos niet zien" is ook van toepassing als je tussen de bomen rijdt. Met name de bijrijdster, die het dankzij de Tom Tom, een stuk rustiger heeft deze reis, ziet dan alleen maar bomen voorbij flitsen en enge bochten op zich afkomen.

En om bij ieder bordje langs de weg met de afbeelding van een fotocamera te stoppen om een vergezicht vast te leggen gaat ook weer te ver. De bijrijdster houdt nog steeds de kaart bij, zodat wij in het geval dat de techniek het laat af weten nog enigszins een idee hebben waar we ons bevinden. Tussen de bedrijven door probeert de bijrijdster als een volleerde Japanse toerist onderweg foto's te maken van de schitterende panorama's waar wij met een gemiddelde snelheid van 90 km door heen rijden.



Ook deze reis hebben we “last” van stalkers. Het Nederlandse echtpaar, in een zelfde soort motorhome als waar wij in reizen, stond in Adelaide naast ons op de camping en staat nu tegenover ons. We hebben geen contact met ze gehad maar ik hoorde ze wel met andere bezoekers op de camping in Adelaide Nederlands spreken. Aan de hand van het wasgoed aan de waslijn aan de overkant kon ik met zekerheid vast stellen dat het hetzelfde echtpaar was. Ik herkende haar onderbroeken.

Gisteren op de camping hadden we wel contact met de buren, al zat er nog een caravan tussen. Het bleek een echtpaar uit Schotland te zijn, een gepensioneerde wetenschapper met contacten in Wageningen en een uitdraagster van een pottenzaak.  Het contact kwam tot stand doordat hij met een “technisch” probleem zat en dacht, omdat ik ook in een auto rond rij met Maui erop, dat ik hem misschien wel zou kunnen helpen. Ik rij echter in een Mercedes en hij rijdt in een Toyota. Bij het in ontvangst nemen van de auto krijg je een video te zien waarop de verschillende wetenswaardigheden worden getoond van het voertuig waar je mee op pad gaat. Op deze video natuurlijk ook wat voertuigtechnische zaken zoals de plaatsen waar de verschillende vloeistof reservoirs zich bevinden, hoe je de minimum en maximum waardes kunt meten en hoe je zo nodig een en ander bij kunt vullen.

Vraagt die wetenschapper aan de oud-marinier of hij weet waar de peilstok zit om de motorolie te controleren. Mijn eerste reactie was zoiets van “Neem je moer in de maling, maar mij niet!” Maar als de vriendelijkheid zelve, zoals ik altijd ben, gaf ik aan wel even onder de motorkap te willen kijken. Dat had de wetenschapper natuurlijk ook zelf al uitgerekend en deze opmerking van mijn kant deed hem waarschijnlijk hetzelfde denken als ik daarvoor, maar dan in het Engels natuurlijk.
Wat we ook probeerden, we kwamen er samen niet uit. De peilstok was niet te vinden. Uiteindelijk kwamen we wel samen tot de conclusie dat zolang het rode waarschuwingslampje op het dashboard niet brandt er eigenlijk niets aan de hand is.

Zo als jullie waarschijnlijk is opgevallen is deze tekst weer iets langer dan de voorgaande. Het gevolg van wederom een keuze maken. Gaan we nog op pad of genieten we nog even van de zon. We besloten het laatste. Alle toeters en bellen uit de kast getrokken. Het zonnescherm weer geplaatst voor het “mobiele kantoor” zodat het beeldscherm nog enigszins te lezen is. Mies op de klapstoel in de zon met het nodige leesvoer en we hebben nog steeds het vakantiegevoel.....